Ouders in tijden van corona

Foto ®STUDIO DROOGMANS

Met de versoepelingen deze maand, een soort herwonnen vrijheid, gaan we naar een soort van normaal. Soort van.

Het doet me stilstaan bij wat het was om te moederen en vaderen in deze periode. Dat deze 1,5 jaar een tekening heeft gemaakt op ons ouderschap, als een tattoo van herkenning. Je ziet het aan de ogen van ouders die je passeert bij de kinderopvang, van achter ons mondmasker blikken van begrip.

Waar het een unieke, zotte tijd was voor elke generatie, was het waanzinnig om net nu nieuw leven op deze aardbol te zetten. Linus was 10 weken toen de wereld stilviel. Sommige vrouwen zijn terug op plooi op 10 weken, ik niet. Nog broos en kwetsbaar stonden we aan het raam te kijken naar mensen met toiletpapier op hun schouders, applaus om 20u, straten die leegliepen. En de drukkende gedachte: is dit de wereld waar ons kindje zal opgroeien?

En toen begon wat zo veel mensen op dat moment meemaakten. Hoe gaan we dit doen? Ga ik nog de juiste hulp krijgen?

Ik zag zo velen struggelen met al hun rollen die plots op de paar m² van hun huis moesten doorgaan.
Iedereen onthaalmoeder!
Elke woonkamer werkvloer!
Elke keuken kantine!

Fertiliteitstrajecten op pauze, onzekerheid op onzekerheid.
Voorbereidingen tijdens de zwangerschap uitgesteld, bolle buiken alleen op weg naar de controles, partners die de hartslag van hun kleintje voor het eerst hoorden via een telefoonscherm.
Mondmaskers in de verloskamer, vroedvrouwen die in pittige omstandigheden moesten werken, doula’s voor een gesloten deur.
Ouders op neonatologie die hun kindje nóg minder mochten zien, vasthangend aan een hels tijdschema, alsof liefde rekening houdt met een uurrooster.
Niet samen wennen in de crèche, je kind aan vreemden geven en hopen dat het goed komt.
Geen village. Geen extra handen. Raambezoeken. Verkleumd op straat luisteren naar elkaars verhaal.

Met wat geluk kreeg je tijd met je gezin in een veilige cocon. ♡

Het zal voor altijd een periode in ons leven zijn met het grootste contrast. Voor altijd dankbaar voor de extra tijd die we met ons gezin van 3 kregen, voor altijd de periode met grote onzekerheid in ons hoofd.

Het was wat. En nu is het 1 september. En het is soort van normaal. Soort van.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *