Er wordt veel gezegd over lichamen tijdens en na de zwangerschap met daarbij een soort verwachtingspatroon. Na 6 weken de check bij de gynaecoloog. “Ah dus dan zal mijn lichaam hersteld zijn?” Vrouwen die na hun moederschapsrust (rust HA wat een grap) terug gaan werken, terug mee willen/moeten draaien en denken: “dán zal ik me terug hetzelfde voelen?” Of: “ontzwangeren duurt even lang als een zwangerschap, 9m in 9m uit.” Maar wat als dat niet zo is? Wat als die data voorbijgaan en je niet voelt hoe je denkt dat je je volgens de maatschappij zou moeten voelen?

Dat huisje, dat 9 maanden is ingericht als de woonkamer van je baby, toont verfsporen, het behang is gaan afbladderen, en het lijkt alsof alle meubels zijn verplaatst, er is waterschade en de inwoners zijn verhuisd. Onbewoonbaar verklaard. In de plaats staat een stacaravan waar je het tijdelijk mee moet doen.

Afgelopen jaar heb ik vrouwen gesproken die zich meteen na de geboorte super voelden, anderen die geen blijf wisten met zichzelf. Er waren er die amper pijn hadden, en anderen die langer moesten herstellen, …

Je lichaam is bezig aan een eigen nomadentocht door weer en wind, en of ze de weg terug naar huis vindt valt af te wachten. Bovendien is je hart meegegritst door je kindje, daar leeft het nu verder, kwetsbaar buiten jouw lichaam.

Ikzelf had het gevoel dat ik de eerste maanden mijn lichaam moest samenhouden. Alsof ik voelde dat elke cel in mijn lichaam niet meer aan elkaar zat, maar los van elkaar, rond elkaar, was aan het trillen. Als iemand me een duwtje zou geven, zou ik uit elkaar waaien als een paardenbloem.

Toen Linus 6 maanden was stond ik aan de koelkast en ik werd me plots gewaar van… mezelf. Ik riep “Brenten, ik ben terug Noriko!”

Dat had niets te maken met striemen, kilo’s, een litteken, gekneusde vagina, lekkende borsten,… Nee.

Stukjes klikten terug een beetje meer in elkaar, sommigen op een oude, anderen op een nieuwe plek. En deze maand voelde ik dat terug erg. Van de caravan terug naar binnen, want ineens voelde dat nieuwe lijf terug een beetje meer heel, een beetje meer ik.

En ik werd weer een beetje meer vrouw, mama, Noriko.

Dus doe het maar rustig aan, lief lijf van mij, je hebt tijd.