Al van kleins af aan hebben de ontmoetingen die ik met mensen heb, vaak één ding gemeen. Mensen vragen naar mijn naam, waar die vandaan komt en wat die betekent. Overlaatst ging een ontmoeting als volgt:
“Oh Noriko, dat heb ik nog nooit gehoord. Wat betekent het?”
“Gelukkig kind.”
“En ben jij gelukkig?”
De vrouw in kwestie was verrast over haar eigen vraag. Normaal vraag je niet bij een eerste ontmoeting of iemand gelukkig is of niet. Zonder het te beseffen zorgden mijn ouders ervoor dat veel van mijn eerste ontmoetingen over geluk zouden gaan. En over het kind.

Noriko – 祝子 – Blessed child

Wat ga je later worden? Toen ik die vraag vroeger kreeg, was het antwoord altijd: “iets met mensen?” En hoe ouder ik werd, des te meer geladen werd de vraag en des te vager voelde het antwoord aan. Ik kon geen beroep opgeven, vond heel veel interessant, maar had het gevoel dat ik eentje moest kiezen en dat lukte me niet. Gelukkig weet ik ondertussen dat je niet één beroep moet kiezen en al helemaal niet één voor heel je leven.
Ik ging op zoek naar het gelukkig kind en vond dat op het podium. Werkend met kinderen, beelden maken, verhalen vertellen. En nu ga ik naar de start van een kind. Waar een leven begint.

Toen ik zwanger werd, was ik zo gelukkig. We zouden een kindje gaan krijgen. Wat. Wat. Wat. Ik had zo veel vertrouwen in mezelf en mijn lichaam. Ik was nieuwsgierig naar de geboorte, ik was benieuwd hoe het zou voelen om een kind op de wereld te zetten, ik had er zin in.
Het liep helemaal anders dan ik had verwacht. Het vroeg veel van mij. Ik was verbaasd over hoe veel we niet spreken. Hoe alleen je je als ouder kan voelen. Hoe rauw het voelt om een kind op de wereld te zetten, hoe overweldigend de liefde is. Ook daar zal ik eerlijk over delen.

Met Linus op mijn arm begon ik met één hand alles op te schrijven wat ik wilde vertellen aan andere zwangere mensen, mama’s, papa’s. Wat ik vond dat iedereen moest weten. Ik besliste dat ik zou praten over ons verhaal, over de kracht van ons lichaam en wat we allemaal kunnen. Geen bangmakerij, maar een ode aan de kracht die we hebben. De kracht van ondersteuning. Wat we kunnen bereiken als we weten dat we gedragen worden door mensen met warmte.

Het is niet verrassend dat we een heel gelukkig kind kregen zeker. Elke dag ben ik vereerd dat ik zijn mama mag zijn. Maar het werd me heel duidelijk dat we voor een gelukkig kind, een gelukkig mama nodig hebben, gelukkige ouders. Als een kindje geboren is, kijkt iedereen naar dat kleintje, en dat is begrijpelijk. We willen een gezond kind en ze zijn zo schattig. Maar ik voelde hoe belangrijk het is dat er mensen naar jou kijken, naar de ouder, naar hoe het met de mama gaat, met de papa. Na een paar maanden nadenken, lezen, schrijven, en twijfelen, zei ik tijdens een nachtvoeding tegen mijn man: “Ik denk dat ik doula moet worden”. Zijn antwoord: “Eindelijk”. 
En zo ontstond Doula Noriko.

Deze blog zal verhaaltjes bevatten. Mijmeringen over het moederschap. Af en toe kinderen op het theater. Avonturen als doula. En veel warmte. Een zootje ongeregelde warmte.

Liefs x 
Noriko